Eğer, bir insanın ruhunda herhangi bir hastalık
varsa, o başkalarında da o hastalığın olduğunu zanneder ve diğer insanları da o
marazla değerlendirir. Meselâ, onun bunun malını aşırmaya alışmış bir hırsız, her
gördüğü kapıyı nasıl açacağının hesaplarını yapar, önüne çıkan her duvarı nasıl
aşacağını düşünür ve karşılaştığı her insanı da kendi mülahazalarına benzeyen
düşünceler içinde zanneder. Yolda yürürken bir dükkânın kepengine göz ucuyla
bakan birini görse, onun hakkında hemen “hırsız” hükmünü verir. Çünkü kendi
dünyası hep elâlemin kilitli kapılarını açmak ve mallarını çalmak etrafında
örgülendiği için başka insanlar hakkındaki değerlendirmeleri de ona göre olur. Aynı
türden kalp hastalıklarına maruz diğer insanların durumu da farklı değildir. Onlar her
gölgeyi asıl zanneder; her ihtimali vak’a gibi değerlendirirler. Gördükleri ve
duydukları en küçük şeyleri büyütür, şişirir ve mübalağalarla bir balon haline
getirirler; kulak yoluyla içe akan ve göze takılan ham bilgileri kalp kazanında eritir,
farklı kalıplara ifrağ eder ve onları kesin bilgi yerine koyarak hükümler verirler. Sonra
da daha baştan yanlış olan o hükümleriyle insanları suçlar, yargılar ve değişik
şekillerde cezalandırırlar.
Kaynaklar:
Bamteli-Kazanma kuşağındayken korku iftira ve gıybet
Günahların En Münafığı: Gıybet
Hissederek Yaşamak 